Be vulnerable with your soul mate

دیروز داشتم از "عمو رالف" ،یکی از شخصیت های محبوبم تو یوتیوب، ویدیویی با عنوان " stay single until you find a person like this" می دیدم. یکی از ویژگی هایی که رالف برای یک soul mate واقعی نام برد این بود که اون شخص با تو vulnerable باشه. کسی که اجازه بده اشک هاشو ببینی و ابایی نداشته باشه از این که پیش تو از ترس ها و غم ها و ضعف هاش بگه. به نظرم این ویژگی خیلی خیلی مهمی اومد که تا حالا نشنیده بودم و دربارش فکر نکرده بودم

حالا این توصیه عمو رالف رو بگذارید کنار حرف هایی که تو گوش پسربچه ها می خونن و تصویری که از قهرمان داستان ها برای دختربچه ها می سازند. این که یک مرد واقعی هیچ وقت گریه نمی کنه، از هیچی نمی ترسه و بر همه چیز پیروز میشه. چه بار سنگینی رو دوش پسرها می گذاریم و با القای حس شرم از بخشی از وجودشون، شخصیت هایی ناسالم تربیت می کنیم. از طرف دیگه دخترها با انتظارات ماورایی از انسان دیگه ای که مثل خودشون از گوشت و پوست و ... و احساساته بزرگ میشن. و خبر ندارند که اتفاقا زندگی و معاشرت با آدمی که در خلوت هم بروز احساسی نداره (شاید چون همیشه سرکوبش کرده) و بخش بزرگی از خودشو همچنان پنهان نگه داشته (شاید چون از قضاوت شدن می ترسه)نمی تونه زندگی و رابطه دلچسبی باشه.

برعکسش هم صادقه. مثلا یکی از دوستان دخترم تعریف می کرد که وقتی برای اولین بار با همسرش درباره نگرانی هاش صحبت کرد ارجاعش داد به روان پزشک! درحالی که این فرصت و بهانه ای بود برای به هم نزدیک تر شدن.

نمی دونم می تونیم از نو خودمونو تنظیم کنیم یا دیگه امیدی بهمون نیست.

چالش های اخلاقی

من: (در حال تعریف کردن یک داستان من دراوردی درباره پرنده ای که گذرش به خانه ما افتاده بود.)

خواهرزاده سه ساله ام: کشتینش؟

من: نههه، گناه داره، ما پرنده ها رو نمی کشیم!

خواهرزاده سه ساله ام (خیلی فکورانه): مگس ها گناه ندارن؟ 

الویت

من برعکس این هایی که شعار "مرگ بر آمریکا" می‌دهند و بعد اضافه می کنند که منظورشان دولت آمریکاست نه مردمش، اتفاقا همیشه خواستم ثابت کنم که مردم آمریکا خیلی سطحی هستند و از تمدن فقط ظواهرش به آن‌ها رسیده. اما اتفاقی افتاد که تصمیم گرفتم دیگه در این باره اظهار نظر نکنم. درواقع هنوز سر حرفم هستم اما بهتر است این حرف از دهان یک ایرانی خارج نشود! آن هم فقط به یک دلیل که البته برای سکوت اختیار کردن به اندازه کافی بزرگ هست.

وقتی کامنت‌های پر از نگرانی آمریکایی ها زیر خبری درباره خودداری ترامپ از امضای قرارداد اقلیمی پاریس را خواندم فهمیدم هنوز چقدر راه پیش رو داریم تا به سطح آمریکایی‌های سطحی برسیم و درک درستی از بحران‌های زیست محیطی پیدا کنیم، آن قدر که به دغدغه ما تبدیل شود و مثل پدر و مادرهای آمریکایی نگران آینده فرزندانمان بشویم. آن‌ها نگرانند چون رئیس جمهورشان نمی خواهد زیر بار قرداد اقلیمی برود. حالا ما این جا درحالی به همه چیز غیر بحران آب مشغولیم که غول خشکسالی تمام قد در کشورمان ایستاده تا همین روزها یکی یکی شهرها و استان‌هامان را لگدکوب و به برهوت تبدیل کند و بعد از تماشای این که چه طور به جان هم می افتیم لذت ببرد.

درحال حاضر هیچ چیز و مطلقا هیچ چیز مهم تر از موضوع بحران آب و مقابله با خشکسالی نیست. چرا نمی فهمیم؟ چرا نمی ترسیم؟ چرا می توانیم درباره بغل گیری یک مجری تلویزیون و همسرش ساعت ها زیر مطلبی بحث کنیم، برای فلان جمله توفلان برنامه طنز خون بریزیم و درباره خیلی چیزهای دیگر بنویسیم اما نسبت به بحرانی که می تواند ما را با تمام مشکلات ریز و درشت دیگرمان ببلعد این قدر بی اعتناییم؟

بیایید درباره خشکسالی فکر کنیم، بخوانیم، بنویسیم و حرف بزنیم و آن را به الویت و اصلی ترین دغدغه ملی تبدیل کنیم.

از عیسی

احتمالا دلیل ادعای پیروان هر دین مبنی بر این که کتاب مقدسشان و آموزه هایش برای همه اعصار فرستاده شده همچین بخش هاییست. تا آخر بخوانید، گونه هایی از آدمیزاد در همه ادوار و همه ادیان حضور پررنگ و فعال دارند! :

آنگاه عیسی آن جماعت و شاگردان خود را خطاب کرده، گفت:" کاتبان و فریسیان* بر کرسی موسی نشسته اند. پس آن چه به شما گویند، نگاه دارید و به جا آورید لیکن مثل ایشان عمل نکنید زیرا می گویند و نمی کنند. زیرا بارهای گران و دشوار را می بندند و بر دوش مردم می نهند و خود نمی خواهند که آن را به یک انگشت حرکت دهند... "

"وای برشما ای کاتبان و فریسیان ریاکار زیرا خانه بیوه زنان را می بلعید و از روی ریا نماز را طویل می کنید، از آن رو عذاب  شدیدتر خواهید یافت. وای بر شما که بر و بحر را می گردید تا مریدی پیدا کنید و چون پیدا کردید، او را دو مرتبه پست تر از خود پسر جهنم می سازید! ..."

" وای بر شما کاتبان و فریسیان ریاکار که نعناع و شبت و زیره را عشر می‌دهید و اعظم احکام شریعت، یعنی عدالت و رحمت و ایمان را ترک کرده اید!... ای رهنمایان کور که پشه را صافی می کنید و شتر را فرو می برید! وای بر شما که بیرون پیاله و بشقاب را پاک می نمایید و درون آن ها مملو از جبر و ظلم است. ای فریسی کور، اول درون پیاله و بشقاب را طاهر ساز تا بیرونش نیز طاهر شود!

* کاتبان و فریسیان همان روحانیون یهودی هستند در واقع

5 سال بردگی

از نظر مکانی دوریم و چند سالی میشه که ندیدمش اما دلی و احساسی خیلی نزدیکیم. با این وجود هیچ وقت ازش نپرسیدم قصه بلند و پر از غصه بالا و پایین رفتنت از پله های دادگاه برای آزادیت به کجا رسید. 5سال میشه که برگشته و با پدر و مادرش زندگی می کنه اما هنوز موفق نشده طلاق بگیره. نمی خوام بگم شوهرش چه جور شوهری بود و چه کارها کرد تا با حاد نشون دادن شرایط و برانگیختن حس دلسوزیتون بهش حق بدین. هه! به یک آدم حق بدید که از زندگی که نمی خواد و ازش لذتی نمی بره بیاد بیرون! این جمله رو دوباره بخونین. خنده داره. یکی تصمیم بگیره که یکی دیگه توی یک شرایطی بمونه و زجر بکشه یا آزاد بشه و بره دنبال زندگیش!
دیشب ولی خودش سر صحبت را باز کرد. شوهر سابق 60میلیون خسارت می خواد تا طلاق بده. وگرنه اون قدر باید بمونه تا موهاش مثل دندون هاش سفید بشه. یا قاضی رافتی نشون بده و رای به طلاق بده. تو این 5 سال ممنوع الخروج بود و شاید سال های بعد و خیلی مشکلات دیگه... . ولی درد اصلیش می دونی چیه؟ این که داره از سن بچه دار شدنش می گذره. همیشه با تعجب به شدت ابراز علاقه اش برای نوزادها نگاه می کردم و حالا اون داره با حسرت به مادر شدن همسن هاش نگاه می کنه.
شمایی که تا صحبت از بهبود حقوق زنان میشه در مقابل از زمین و زمان یک مشت حرف مفت جمع می کنی و تحویل میدی، می دونی داری از چی دفاع می کنی؟ می دونی حقوق اولیه انسانی یعنی چی؟ می دونی برده داری یعنی چی؟ به این آقا از نظر من ایرادی نیست. داره از ظرفیت های قانونی و حق و اختیاری که بهش داده شده توی یک دعوا به نحو احسن استفاده می کنه. شاید اگه ما هم جاش بودیم همین کارو می کردیم. ایراد از ماست که در تنگنا و شرایط خاصی نیستیم و با فراغ بال حتی در برابر صحبت از تغییر قوانین مقاومت می کنیم. گاهی باید سرمون بیاد تا بفهمیم.

نشانه

یک زمانی وقتی صحبت از سفر میشد دهنم آب می افتاد. تا همین چند وقت پیش اگه ازم می پرسیدن بزرگ ترین آرزوت چیه می گفتم کلی پول داشته باشم و مدام در سفر باشم. 

حالا؟ خب آدم ها تغییر می کنند. شادی جا عوض می کنه. دیگه اون جایی که قبلا بود پیدا نمیشه. آدم ها می فهمن که دیگه تو اون مسیری که قبلا بودن آرامش ندارند. می فهمن که دیگه نمی تونن به پرسش "کی خوشبختم" با اطمینان پاسخ بدن.

به این ها فکر می کنم درحالی که دارم برای یک سفر بزرگ برای سال بعد از حالا برنامه ریزی می کنم. هیجان ندارم، انگار تکلیفیه که باید به انجام برسه.  انگار پیر دنیا دیده ای ام که حقیقت رو هیچ گوشه دنیا پیدا نکرده و حالا آخرین امیدش این سفره، میره تا شاید نشانه ای پیدا کنه.

فرهنگ سرزنش قربانی

خانمی از گزارشگرهای بی بی سی بعد چند تا عکس از تعطیلاتش کنار دریا و مسلما با لباس شنا نوشته که از وقتی این عکس ها را گذاشته چند برابر سابق دارد از دایرکتش عکس آلت تناسلی پاک می کند.

اگر بعد خواندن عبارات بالا این فکر از ذهنتان گذشت که "تقصیر خودشه، نباید عکس اون جوری می گذاشت"، شما با فرهنگ سرزنش قربانی بزرگ شدید که یکی از عوامل پرورش متجاوزه. 

اولین گام برای پاکسازی جامعه از بیماری تجاوز جنسی پاک کردن ذهن خودمان ازین فکرست که برخی از قربانیان خود باعث و بانی قربانی شدنشان هستند. 

در فرهنگ سرزنش قربانی متجاوز همیشه بهانه و توجیهی برای تجاوزش پیدا می کند یا به عبارتی ما ناآگاهانه به او جواز تجاوز می دهیم و زشتی کارش را در نظرش از بین می بریم. یکی از نظر متجاوز لباس مناسب نپوشیده پس تنش می خارد، یکی بلند می خندد، یکی نیمه شب در خیابان است پس خراب است، یکی زیادی خوشگل است و آن یکی بچه سوسول است... یادمان باشد که خیلی از متجاوزان و قاتلان و شاید هم اسیدپاش ها فکر می کردند که دارند به جامعه خدمت می کنند یا تصور می کنند که قربانی هم یک جورهایی شریک این جرم است. متجاوز مرد و زن و کودک و بزرگسال هم نمی شناسد و همیشه هم در تشخیص تقصیر با ما اشتراک نظر ندارد. در جامعه ای با این تعداد متجاوز (فرستادن عکس آلت تناسلی و کامنت هایی از نوع جوووون، بخورم، بکنم هم تجاوز حساب می شود تازه اگر خیال کنیم این افراد به همین حرکات و حرف ها اکتفا می کنند) هیچ کس در امان نیست.  پس باید یاد بگیریم که هیچ رفتاری جواز تجاوز نیست و هیچ قربانی سزاوار سرزنش نیست، پیش از این که بیرون دایره تنگ یک متجاوز برای افراد محق امنیت قرار بگیریم.

برای کنکوری های همه سال ها

دبیرستان معلم های مزخرف زیادی داشتیم، هم از نظر علمی و هم اخلاقی. مثلا یک دبیر هندسه داشتیم متخصص نابود کردن اعتماد به نفس بچه ها. وقتی وارد کلاس می شد تو دل ما ماشین لباس شویی روشن می شد. احساس می کردیم چقدر کند ذهنیم و به خودمان فشار می آوردیم که سریع تر مسئله را حل کنیم و تمیزتر و کامل تر روی تخته بنویسیم تا شاید کمتر احمق و کند به نظر برسیم. نه این که فکر کنید معلم بداخلاق و خشنی بود، نه! اتفاقا خیلی هم همیشه لبخند به لب داشت. مشکل این جا بود که دختر ایشان  دو سال پیش دانشگاه تهران مهندسی معماری قبول شده بود و حالا ما باید می دویدیم تا به پای این نماد زرنگی و نهایت موفقیت قابل تصور این دبیرمان می رسیدیم و در یک رشته دهن پر کن در آن آرمان شهر پذیرش می گرفتیم.

دوست و هم نیمکتی من دختر خیلی خوش سر و زبانی بود که اتفاقا اعتماد به نفس خیلی خوبی داشت اما ببین این معلم نالایق بی شعور چه کرده بود که این بچه یک بار بعد امتحان پیش من گریه افتاد که چرا هر چی تلاش می کنم نمی توانم کامل جواب بدهم. حالا بگو اصلا چرا باید به سوال های مزخرف این امتحان که به درد دین و دنیای هیچ کداممان نخورد کامل و به همان صورت وسواس گونه ای که مورد انتظار این دبیر بود جواب می دادیم؟

حالا سال ها از آن روزها گذشته. دوست و هم نیمکتی من بعد پایان دوره لیسانس از یک دانشگاه درجه چندم رفت کانادا و حالا هم هر روز از یک شهر اروپایی و آمریکایی عکس می گذارد. نمی گویم زندگی در آن کشورها مساوی با خوشبختی و موفقیت است اما این دوست ما که الگو و نمادی برای تلاش و مبارزه در راه آرمان ها هم هست، به هر چیزی که زمانی آرزوی خودش بوده رسیده. پارسال که برای یک ماه برگشته بود ایران همه ما مبهوت آن چشم های درخشان، خنده های از ته دل و عاشق اعتماد به نفسش شدیم. می دانیم تک و تنها برای خودش آن جا زندگی ساخته، شرکت خودش را دارد، خانه و ماشین دارد و مدام در حال سفر است. نمی دانم دختر خانم معلم الان در چه حالند! اما می دانم مهندسی دانشگاه تهران برای این دوست ما خیلی کم بود.

قرار نیست آرزوهای دیگران آرزوهای شما هم باشند. شاید آن ها برای شما خیلی کم اند و شما لیاقت بیش تر از این ها را دارید.

از دیگران 1

《چون عیسی از آن مکان می رفت، دو کور فریاد کنان در عقب او افتادند، گفتند:" پسر داودا، بر ما ترحم کن!" و چون به خانه در آمد، آن دو کور نزد او آمدند. عیسی بدیشان گفت:" آیا ایمان دارید که این کار توانم کرد؟" گفتندش:" بلی خداوندا." در ساعت چشمان ایشان را لمس کرده، گفت:" بر وفق ایمانتان به شما بشود." در حال چشمانشان باز شد.》

انجیل متی باب 9: 27- 31

ایوب ها

به بعضی ها نگاه می کنی و با خودت میگی پس ایوب افسانه نبوده.

تقدیر

گذشت زمان همه چیو حل نمی کنه اما قطعا هر روز بیش تر از عجایب زندگی پرده برمی داره، وقتی اون قدر از عمرت گذشته که می ارزه یک قدم عقب بری تا نگاهی جامع تر به بومی بندازی که سفید تحویلت دادن و حالا کلی نقش و نگار روشه.

عجیبه، نقطه شروع همه اتفاقات مهم و آشنایی با آدم های تاثیرگذار و شگفت انگیز زندگیم اون روز تو سیزده سالگی بود که بابا یهو بی خبر دستمو گرفت و برد یک جایی. من معذب بودم و کمی عصبانی که چرا نظرمو نپرسید و واسم تصمیم گرفت و حالا هم داره جای من حرف می زنه. از اون روز تمام زندگیم مستقیم یا غیر مستقیم با این اتفاق گره خورد.

 گاهی تمایل دارم فکر کنم که اون روز حتی خود بابا هم نبود که تصمیم گرفت، بابا نبود که عمل کرد، بابا نبود که حرف می زد، تقدیر بود. فقط خودم می دونم که اگه اون روز اون اتفاق نمی افتاد چقدر همه چیز متفاوت پیش می رفت، با آیبکی  که الان هستم شاید فقط در همین اسم اشتراک داشتم و هیچ چیز جایی که الان هست نبود. نمی دونم اون آیبک می تونست چه حسی داشته باشه اما این آیبکی که الان هست سر تا پا مدیون باباشه.

گونه ای از آدمیزاد10

تو اینستاگرام عکس های رنگی و نوشته های پر از امید و انگیزه یک گربه دوست را دنبال می کنم. یک بار دیدم مادری کامنتی گذاشته بود با این مضمون که این قدر از این سبک زندگیتان با گربه ها عکس نگذارید، بچه هایی مثل دختر 14 ساله من تحت تاثیر قرار می گیرند.

با این که گونه ای از آدمیزاد تا جایی پیش رفته که خودش را تا این حد در محدود و تنظیم کردن زندگی دیگران محق می داند کاری ندارم، نکته جالب این جاست که این مادر می دونه که 14 سال زندگی با فرزندش تلاش برای تربیتش و روضه هایی که تو گوشش خونده به اندازه دو تا عکس موثر نبوده و بیم این هست که دختر به جای مادرش یکی دیگه را الگو قرار بده. در واقع این گونه از خودش و از تربیتش مطمین نیست اما چه میشه کرد که همیشه دیگران مقصرند و دیگران مسیول سلامت ما هستند و دیگران باید مواظب باشند که ما از راه راست منحرف نشیم!

البته من خودم گربه دوستی را انحراف نمی دونم و از هر چیزی که باعث بشه بیماری "پخ کردن تفریحانه گربه ها" و آزار حیوانات ما خوب بشه و به سمت سلامت روانی بریم استقبال می کنم.

پهلوی؟!

داشتند برای کلاس آموزش زبان پهلوی پوستر آماده می کردند. استادش تاکید داشت بنویسند آموزش فارسی میانه. گفتم خیلی ها ممکنه اصلا ندانند فارسی میانه دقیقا چیه اما منظور از "زبان پهلوی" را می دانند. گفت مطمینی؟ دو سال پیش یک نفر وقتی شنید ما اینجا زبان پهلوی آموزش می دهیم آمد داد و بیداد راه انداخت که زبان پهلوی؟؟ واویلا!! خلاصه زد زیر بساط همه چیز و همه را لوله کرد و رفت.

این که زور نادانی و ناآگاهی به شوق به دانستن می چربد واقعا جای تاسف و تامل دارد.

معمولی در محاصره شگفتی ها

فکر می کنم قبلا هم گفتم که من از آن دسته آدم هایی هستم که حضور هیچ آدمی را در زندگی بی دلیل نمی دانم. اما تازگی ها از فکر کردن به این اعتقادم وحشت می کنم از بس که زندگی ام محل گذر و استقرار آدم های ناب، رازآلود و شگفت انگیز شده. باید مدام با خودم فکر کنم که دلیل حضور این آدم ها چیست، قرار است از هر کدام چه چیزی یاد بگیرم. راستش من برای معاشرت و آشنایی با این حجم از آدم های شگفت انگیز زیادی معمولی ام.

چی میشه گفت؟

داشت می گفت بودایی شاید تنها دینی است که حتی در زمان بانی اش زنان اجازه داشتند در دیرها آموزش دینی ببینند و پا به پای مردان مراتب روحانیت را طی کنند.
گفتم اما بودا هم از همون اول اجازه نداد. این قدر دو زن از اعضای خانواده اش اصرار کردند تا بالاخره رضایت داد.
گفت:" داریم درباره آدم هایی که چند قرن پیش از میلاد زندگی می کردند حرف می زنیم. همین الان شماها رو ورزشگاه هم راه نمیدن".