این روزها آرزوم اینه که همون‌طور که حکومتی‌ها به محض احساس خطر پشت هم درمیان یا حتی دو کشور به ظاهر یا باطن دشمن خونی برای حفظ منافعشان با هم سازش می‌کنند، ما مردم هم ازشون یاد بگیریم که بهم رحم کنیم و بفهمیم پشت و پناهی جز هم نداریم. بدونیم هیچ شخصیتی در عرصه‌ی سیاست و هیچ جریان سیاسی ارزش این را نداره که ما به صورت همدیگه چنگ بزنیم. کار سیاستمدار هیچ جای دنیا فکر کردن به جان تک تک آدم‌ها نیست. کار سیاستمدار اینه که بفهمه چطور از این جان‌ها می‌تونه بهترین بهره را ببره. حالا تو دوست داری جانت را برای یک ایدئولوژی بدی و به نظرت زندگیت برابر اون هدف بزرگ‌تر هیچه؟باشه، ولی اول ببین واقعا داری فدای یک ایدئولوژی میشی یا وسیله‌ی حفظ منافع فردی و ارضای عطش یک عده برای قدرت.
حالا چی میشه که یکی ارابه‌ی اقتدارش را از میان جمعیت هلهله‌کن از روی جنازه‌ها می‌گذرونه و پیروزیش را جشن میگیره و یکی یک ور دیگه‌ی دنیا به خاطر جنازه‌هایی که روی دست گذاشته تقاص پس میده؟ اولی آدم بدیه و دومی آدم خوبی؟ نه جانم، داستان کودک که نیست. دومی تا حدودی به بند کشیده شده، بند شفافیت، بند پاسخگویی، بند آزادی بیان و اعتراض، بند قانون، بند... همون طور که ما در جایگاه ملت در بند قانونیم (قوانینی حتی بعضی ناحق)، آزادی مطلق نداریم، مثلا حق مجازات سرخود نداریم، اجازه‌ی حمل اسلحه نداریم. ما با وضع قانون همین حق را به حکومت دادیم تا در عوضش از ما حمایت کنه، برامون امنیت برقرار کنه. حالا شما فکر کنید این حق، همین اسلحه، را به حکومتی دادیم بدون این که بندی بهش زده باشیم! بند یعنی همون حق نقد، حق اعتراض، حق آزادی رسانه... ، نه تنها بندی در کار نیست که حتی زرهی از قداست هم به تنش کردیم! حالا نگاه کنیم بهش، این یک هیولا نیست؟
