گونه روشنفکرتر آدمیزاد

این روزها گویا دعوا راه افتاده بود میان دو دسته. یک دسته که از ذوق برف ایستاگرامو پر کرده بودن از عکس برف و برف بازی. دسته دوم اومدن گفتن عنشو دراوردین. بعد دسته اول به دسته دوم گفت روشنفکربازی درنیار (در جریان هستین که روشنفکر فحشه). حالا خواستم بگم من از دسته دوم هم روشنفکرترم. چون می خوام یادآوری کنم که خشکسالی با چند روز برف تو چند تا استان کشور حل نمیشه، پس لاذوقنی! هیچی تغییر نکرده و ما همچنان و بیش از پیش در بحرانیم

آسمان ترسناک

این هوای بهاری و گاهی هم مثل امروز تابستانی منو هر روز بیش تر به خدا نزدیک می کنه. زندگیم سرشار شده از حضور خدا، چون مدام باهاش درباره این هوای ناجوانمردانه گرم و خشک و نقشه ای که احتمالا برامون کشیده در گفتگو ام. وقتی این هوای گرم و سنگینو فرو می برم یادم میاد که التماسش کنم بهمون رحم کنه. می خوام بهش بگم که ما رو ببخشه، ما احمقیم و به خودمون ظلم می کنیم، اون بزرگواری کنه و ما رو از نعمت هاش محروم نکنه. بعد یادم میاد که صحبت از «حماقت» عذر بدتر از گناهه. از کی تا حالا احمق بودن با وجود بهره مندی از نعمت عقل عذر پذیرفتنی شده؟ 

خدا دستشو گذاشته بیخ گلومون هر روز بیش تر فشار میده تا شاید یادمون بیاد که پیشینیانمون چه طور در دل کویر آبو مدیریت می کردن، چه طور به خاطر آیندگان قنات هایی می ساختن که عمر خودشون به استفاده از اون ها قد نمی داد و حالا ما آیندگان که سهله فردای خودمون رو هم در نظر نداریم. خدا دستشو گذاشته بیخ گلومون و هر روز بیش تر فشار میده تا شاید ببینیم که چه طور مردم خیلی از سرزمین هایی که دست کم فعلا بابت آب شیرین مشکلی ندارن و با دریاچه ها و رودخانه های پر آب محصور شدن و بهار و پاییزشون پر از باران و زمستانشون پر از برفه، عاقلانه تر و آگاهانه تر از ما آب مصرف می کنن.

من این روزها چشمم به آسمونی که انگار اصلا خیال باریدن نداره خشک شده و از نگاه کردن به زمین باران ندیده وحشت دارم.

الویت

من برعکس این هایی که شعار "مرگ بر آمریکا" می‌دهند و بعد اضافه می کنند که منظورشان دولت آمریکاست نه مردمش، اتفاقا همیشه خواستم ثابت کنم که مردم آمریکا خیلی سطحی هستند و از تمدن فقط ظواهرش به آن‌ها رسیده. اما اتفاقی افتاد که تصمیم گرفتم دیگه در این باره اظهار نظر نکنم. درواقع هنوز سر حرفم هستم اما بهتر است این حرف از دهان یک ایرانی خارج نشود! آن هم فقط به یک دلیل که البته برای سکوت اختیار کردن به اندازه کافی بزرگ هست.

وقتی کامنت‌های پر از نگرانی آمریکایی ها زیر خبری درباره خودداری ترامپ از امضای قرارداد اقلیمی پاریس را خواندم فهمیدم هنوز چقدر راه پیش رو داریم تا به سطح آمریکایی‌های سطحی برسیم و درک درستی از بحران‌های زیست محیطی پیدا کنیم، آن قدر که به دغدغه ما تبدیل شود و مثل پدر و مادرهای آمریکایی نگران آینده فرزندانمان بشویم. آن‌ها نگرانند چون رئیس جمهورشان نمی خواهد زیر بار قرداد اقلیمی برود. حالا ما این جا درحالی به همه چیز غیر بحران آب مشغولیم که غول خشکسالی تمام قد در کشورمان ایستاده تا همین روزها یکی یکی شهرها و استان‌هامان را لگدکوب و به برهوت تبدیل کند و بعد از تماشای این که چه طور به جان هم می افتیم لذت ببرد.

درحال حاضر هیچ چیز و مطلقا هیچ چیز مهم تر از موضوع بحران آب و مقابله با خشکسالی نیست. چرا نمی فهمیم؟ چرا نمی ترسیم؟ چرا می توانیم درباره بغل گیری یک مجری تلویزیون و همسرش ساعت ها زیر مطلبی بحث کنیم، برای فلان جمله توفلان برنامه طنز خون بریزیم و درباره خیلی چیزهای دیگر بنویسیم اما نسبت به بحرانی که می تواند ما را با تمام مشکلات ریز و درشت دیگرمان ببلعد این قدر بی اعتناییم؟

بیایید درباره خشکسالی فکر کنیم، بخوانیم، بنویسیم و حرف بزنیم و آن را به الویت و اصلی ترین دغدغه ملی تبدیل کنیم.

مثلث معیوب

دارم تلاش می کنم میان بهره مندی از عقل، وجود بحران هایی از جمله خشکسالی و دعوت به ازدیاد جمعیت یک ارتباط معقولی پیدا کنم.