دوستی دارم که برداشتش از خودش اینه که "انسان‌ها را دوست داره". دلایلی هم که برای این حرفش میاره یکی این که از معاشرت با آدم‌ها بیشتر از هر چیزی لذت می‌بره و این که دوره‌ای از زندگیش فعالیت اجتماعی داشته. نمی‌دونم مگه به نظرش چند درصد آدم‌ها ترجیح میدن به جای مهمونی و گپ و گفت مثلا پروژه‌اشونو تکمیل کنند یا مگه غیر اینه که ما در کمک به دیگران پیش و بیش از هر چیز دنبال کمک به خودمونیم؟ من که حتی با فکر کردن به همچین ادعایی هم کمرم زیر بار سنگینیش می‌شکنه!
برای منی که تو زندگیم با مرشد آشنا شدم دوست داشتن انسان‌ها خیلی سختگیرانه‌تر تعریف میشه، هرچند خود مرشد هیچ وقت همچین ادعایی را به زبان نیاورد. با فرشته هم که آشنا شدم اولین ویژگی ازش که نظرم را جلب کرد انسان‌دوستی و مهربانیش بود. اول فکر می کردم به خاطر شرایط خاصی که اون زمان داشتم در واقع دلش به حالم می سوزه و هوامو داره اما بعدتر اون چیزی که تو چشم هاش می دیدم را تو نگاهش به هر آدم دیگه ای هم پیدا کردم.
امروز 4.4 که امسال مصادف شده با چهارشنبه، تولد فرشته است (سال تولدش هم مضربی از 4). کاش اون قدر باهاش ندار بودم که تماس بگیرم و بهش تبریک بگم و درباره تاریخ جالب تولدش با هم صحبت کنیم، بخندیم و سر شوخیو باز کنیم.
امسال به همه عزیزانم که با هر سیل و زلزله و ویروس و آلودگی دل‌نگرانشون میشم، فرشته هم اضافه شده بود.
