مرشد خونم آمده پایین. امروز داشتم بهش فکر می کردم که ناگهان در یک حالت کشف و شهودی بالاخره فهمیدم چرا من این قدر خودم را مدیون این آدم می دانم. نه به این خاطر که به دانسته هایم اضافه کرده، نه به این خاطر که خیال می کنم همه چیزدان است و هر چه می گوید عین حقیقت است، نه حتی به این خاطر که با یادآوری بعضی حرف هایش از سقوط به ورطه ی بی انگیزگی و غم نجات پیدا می کنم. بلکه فقط به این خاطر که:
مرشد من را آورد توی باغ.
داره تو آشپزخونه چایی دم می کنه. کنار پنجره ایستادم، به ابرهای ضخیم تیره نگاه می کنم و احتمال بارش تا یک ساعت آینده را تخمین می زنم.
صداش از میان تلق و جیرینگ ظرف ها میاد (غیر از نوشتن هر کار دیگه ای را به شلخته ترین طرز ممکن انجام می ده): "دیدی میرن یک پیرمردی رو که عمر نوح داره از تو یک دهات پیدا می کنن و باهاش مصاحبه می کنن؟ طرف میگه من صد و بیست ساله از این دهات بیرون نیومدم و فقط انگور خوردم و... . این اصلا زندگی نکرده. فقط مثل یک گیاه زنده بوده".
دارم حساب می کنم با این معیار چند روز زندگی کردم.
*البته مرشد با این مثال داشت نکته ی درس اون روز را روشن می کرد. وگرنه تا حالا ندیدم شیوه ی زندگیش را به کسی دیکته کنه.
فقط مرشد می تونه جوری از بدبختی هاش بگه که با خودت فکر کنی کاش جاش بودی.
نویسنده ها، مترجم ها و مدرس ها همه یک یا چند واژه ی محبوب یا تکیه کلام دارن. مثلا ما یک استادی داشتیم که نود درصد جملاتش با "گویی" شروع می شد یکی دیگه بود اصلا انگار با عبارت "به مثابه ی" عشقبازی می کرد. نویسنده ای میشناسم که به گمان من "تناوردگی" واژه ی محبوبشه. تکیه کلام مرشد ما هم "گه" هست :|
حالا از وقتی تکالیفم رو فرستادم جرءت نمی کنم ایمیلمو باز کنم. می ترسم در جواب ایمیل مشق هام که این بار خیلی حساس بود و ارزیابی مرشد واسم مهم، نوشته باشه:
بسیار گه بود. دوستدارت مرشد
مرشد همیشه نگران ازدواج شاگردان مجردشه. برای ازدواج شاگردانش شرایط و ویژگی های خاصی در نظر داره که اگه محقق نشه کلا اون مورد را تباه شده می بینه. برای همین گاهی تلاش می کنه که بین شاگردانش وصلت ایجاد کنه تا یک جورهایی نسل بعد را هم ساخته باشه! یک بار هم وقتی از سوگلی شنیده بود من دوست پسر دارم گفته بود وقتی ما خودمون این جا پسر داریم چرا رفته با یکی اون بیرون دوست شده؟!(همون دیدگاه تو فامیل دختر داریم، چرا غریبه)
مرشد این بار خسته از روش بیهوده ی زیر زبان کشی مستقیم ازم پرسید: تو نمی خوای ازدواج کنی؟
من: مورد مناسب پیدا نشده (مشغول کردن خود با دسته ی کیف به نشانه ی شرم و حیا)
مرشد: خب من بین شاگردام پسرهایی رو دارم که حداقل های ازدواج رو دارن اما اون ها هم مورد مناسب پیدا نکردن. می خوای با هم آشناتون کنم؟
من: ههه هههه هه (اوا خدا نکشتت مرشد! خب من روم نمی شه بگم آره)
مرشد: معیارهات چیه؟
من: ...
کلاس های مرشد با شاگردان قدیمیش جشنواره ی پسرهای جذابه. من فقط دو بار شانس حضور در این جمع را پیدا کردم و هر بار از غلظت تستوسترون در فضا نفسم بالا نمی اومد.
حالا تا می خوام یک صفحه کتاب بخونم یاد سیبیل احسان می افتم. ورق می زنم ته ریش علیرضا میاد جلو چشم. می خوام کارنوشتم را شروع کنم چشم های بهنام تمرکزم را بهم می زنه، ازون طرف بازوهای مهران... یعنی خدا بگم چی کارت نکنه مرشد! داشتم زندگی می کردم، شاگرد منظمت بودم، ببین با من چی کار کردی؟! آخر هم می دونم دست منو تو دست هیچ کدوم از این ها نمی گذاری.
مرشد وقتی می خواد پوز یک گنده لاتی را به خاک بماله این جور رجز می خونه که " من بچه کف خیابونم، من زیر اعدام بودم!!".
من هم در موارد مشابه می گم "من بچه خوابگاهم". اگه طرف باز هم شاخ بازی دراره اضافه می کنم"چند ماه هم تو یک اتاق ده نفره تو پانسیون زندگی کردم!"
یکی از راه های موثر در شناختن آدم ها همینه که ببینی به کدام بخش از زندگیشان مفتخرن و کدام قسمت را برجسته می کنن. به نتایج خیلی مهمی می رسی، اگه اهل تفکر باشی.
سال ها پیش مرشد دوستی داشت که همیشه ی خدا داشت از نگرانی بابت سوراخ لایه ی ازون پس می افتاد یا از عصبانیت بابت شیوع مصرف گرایی گلوله ی آتیش بود. تا این که یک روز مرشد ازش پرسید تو تا حالا با زنی خوابیدی؟ (اصلا این مرشد خدای پرسش های کلیدی و بزن به هدفه!) و او بغضش ترکید و گفت نههه. مرشد برایش شرایط لازم را فراهم کرد و ازین پس دیگر نه لایه ی ازون سوراخ بود و نه مصرف گرایی بیداد می کرد.
حالا گاهی من هم به پست هام نگاهی میندازم و با خودم میگم این گیر دادن به سر تا پای عالم هم نشات گرفته از کمپلکس هایی شخصی نیست؟
من و مرشد از طرفداران و سخن گویان اندیشه ی فروید و مارکوزه هستیم اون جا که میگن تمدن به منظور خدمت به آرمان های فرهنگی رنج های بسیاری را بر انسان تحمیل کرده. تمدن راه ارضای طبیعی نیازهای انسان را بسته، آزادی اش را سلب و در قید هنجارهای درونی شده توسط انضباط و تربیت اسیرش کرده.
به همین خاطر وقتی یک روز دختری سانتالمانتال به مرشد مراجعه کرد و از حال بد و غصه ها و افسردگی هایش گفت. مرشد پیش از هر چیز ازش پرسید:"تو اصلا می گوزی؟" از اون جایی که ملاج مرشد از پاشنه کفش ده سانتی دختر در امان مونده احتمالا مرشد یک دوره گوزدرمانی واسش تجویز کرده.
من هم به عنوان شاگرد خلف مرشد همه را به پاره کردن زنجیرهای ملال آور تمدن دعوت می کنم. از همین زنجیر "دختر خوب که نمی گوزه" شروع کنین (تا اون جایی که می دونم این زنجیر شامل حال مردها نبوده هیچ وقت).
و در آخر امیدوارم با این پست خاطر بلاگ رسانه ی متخصصان و اهل قلم را مکدر نکرده باشم.
