صخره های واقعیت

اپیزود پنجاه و پنجم از پادکست فارسی چنل بی به نام «ساحره‌سوزی» داستان زنانی را روایت می‌کنه که در گینه‌ی نو به جرم جادوگری سوزانده می‌شن. بنا به گزارشی که این اپیزود تعریف می‌کنه و به قلم یک خبرنگار ماجراجو نوشته شده، در گینه‌ی نو باور عموم بر اینه که مرگ یا به خاطر کهولت سن اتفاق میفته یا پای عاملی شرور درمیونه. این عامل شرور هم معمولا یک زنه. قهرمان این اپیزود زنی هست ب اسم مونیکا. پونزده سال پیش مونیکا هم به اتهام جادوگری در شرف زنده زنده سوزانده شدن به دست اقوام و همشهری هایش قرار میگیره اما خوشبختانه می‌تونه فرار کنه و خودش را نجات بده. داستانش هم این بوده که مونیکا فرزند ارشد خانواده بوده و بعد مرگ پدرش اموال بهش می‌رسیده. برادرش برای تصاحب اموال مونیکا را متهم به جادوگری و کشتن پدر می‌کنه و اقوام و آشنایان هم میگن لابد همین است و غیر این نیست و باید برای از بین بردن اهریمن و پاک کردن جامعه از فساد این زن را بسوزانند و چه خیری از این بالاتر و چه معروفی از این واجب‌تر. مونیکا بعد این اتفاق نمی‌تونه نسبت به اون چه که سر این زنان میاد بی‌تفاوت باشه و یک گروه مستقل تشکیل میده برای نجات این زنان که البته توانش نسبت به وسعت این جهالت و عمق این جنایت خیلی کمه.

این اپیزود برای من تا به این جا جالب‌ترین اپیزود چنل بی بوده. این گزارش پر از نکته‌های قابل تامله و اگه دقت کنیم بخش‌هایی از اون روایت‌کننده‌ی حال و روز فردی و جمعی ما هم هست. مثلا یک جایی مونیکا تعریف می‌کنه که چطور این اتفاق باورهایش را زیر و رو می‌کنه، یعنی وقتی ساحره‌سوزی دامن خودش را هم می‌گیره. مونیکا میگه قبل این من هم مثل همه فکر می‌کردم این زن‌ها عامل مرگ و درگیری و فساد‌اند. ذره‌ای در این باورم تردید نداشتم. من سوزاندن اون‌ها و پاک کردن جامعه از وجود شر را وظیفه می‌دونستم و در این کار جرم و خشونتی نمی‌دیدم اما وقتی این اتفاق برای خودم افتاد فهمیدم این باور هیچ پایه و اساسی نداره، فهمیدم پای جادوی سیاه و نیت تبهکارانه‌ای درمیان نیست و فقط سواستفاده از جهل و باوری پوچه.... مونیکا با گوشت و پوستش دروغ بودن این ادعاها و بی‌گناهی تمام زنانی را که تا اون موقع سوزانده شده بودند حس می‌کنه و می‌فهمه. مونیکا میگه دردناک‌تر و ترسناک‌تر از سوزانده شدن فروریختن باورهایش بود.

ما همه مونیکاییم. تا وقتی که توی کروزهای خوشگل یا قایق‌های امنمون در دریا شناوریم از آفتاب لذت می‌بریم، ماهی می‌گیریم و سرگرم زندگی هستیم. می‌بینیم قایق‌هایی می‌خورند به صخره و خرد میشن و ما عصبانی میشیم که سرنشین‌هاشون آرامش ما را بهم می‌زنند. اما امان از روزی که خودمون بخوریم به صخره‌های واقعیت. حوادث اخیر کشور برای خیلی‌ها حکم صخره‌های واقعیت را داشت اما خیلی‌ها همچنان چشم‌هاشون را به روی واقعیت بسته‌اند، توجیه می‌کنند ، تطهیر می‌کنند، به خیال خودشان دلیل میارند. اما با بستن چشم نمیشه از مقابل صخره‌ها گذشت. جایی که فقط با گرفتن انگشت اشاره به سمتت می‌تونن به جادوگری متهم کنند هیچ‌کس از خطر سوزانده شدن در امان نیست.

برادر... خواهر

همه‌ی این‌ها از وقتی شروع شد که اسم «انجام وظیفه» شد «خدمت».

هاله‌های تقدس دور مفاهیم لایه‌های محافظ ضد نقد و پرسش‌اند. پشت این تحولات مفهومی که به واژه‌ها بار عاطفی و قدسی می‌ده همیشه نیت شومی هست. اون‌ها رو مطلق می‌کنه و راه چون و چرا را می‌بنده و ابزاری میشه برای سرکوب به جرم بی‌احترامی به امری مقدس. شاید الان باهام مخالف باشی اما اینو گوشه‌ی ذهنت داشته باش، شاید یک روزی نظرت عوض شد.

********

یکی از اینایی که توانایی این را دارند که برای تمام کارهای اشتباه این حکومت توجیهی بتراشند می‌گفت حالا قطعی موقت اینترنت برای برگرداندند آرامش و امنیت که عیبی نداره.

برادر، توجیهتو آماده کن برای خارج شدن همیشگی اینترنت جهانی از دسترس ما مردم. ما ازون دسته‌ایم که اینترنتشان وصل شده اما می‌دونیم موقته. اونایی که تا الان زمزمه‌ی اینترنت ملی داشتند وقیح‌تر از قبل خیلی رسا از عدم دسترسی به اینترنت جهانی حرف می‌زنند. برادر، کارت راحت‌تر شد. در این حد از خفقان که دیگه توجیه فساد و جنایت و بی‌عدالتی هنر نیست. برادر، اما بترس از روزی که بی عدالتی دامن خودت را هم بگیره و مجرایی برای شنیده شدن صدات باقی نمانده باشه. خیلی ها تو این کشور این راه را رفتند و این روز را به چشم دیدند.

********

اسمش این نیست

حساسیت اجتماعی

بهش می‌گم دیدی چند تا از خدمه‌های جدید چقدر کم سن و سال‌اند؟ میگه نه متوجه نشدم. پول می‌گیرند دیگه. اینجا محیط زنانه است امنیت دارند. خیلی بهتر از کار کردن خونه‌ی مردمه.

جوابش واسم جالب بود. هم از این نظر که چقدر زود جنبه‌های مثبت قضیه را پیدا کرد. هم این که فکر نمی‌کردم واکنش به کار کردن دخترهای نوجوان، اون هم شستن سرویس‌های بهداشتی این باشه. البته منی هم که توجه کرده بودم واکنش موثری نشان ندادم اما فکر می‌کنم اگه از یک ساختمان سیصد نفره دویست نفر به اطرافشون حساسیت بیش‌تری نشان می‌دادند وضعیت این نمی‌شد.

شما به حساسیت اجتماعیتون چه نمره‌ای می‌دید؟ من توجه و حساسیتم نسبت به اطرافم را بالاتر از سطح میانگین جامعه (که به نظرم خیلی پایینه) ارزیابی می‌کنم. مثلا دیروز طبق معمول مانیتورهای کوچیک توی مترو داشتند انیمیشن‌های کوتاه آموزشی درباره‌ی آداب استفاده از مترو نشان می‌دادند. تو جفت انیمیشنی که دیدم از کلیشه‌های جنسیتی برای دادن چاشنی طنز به موضوع استفاده شده بود. اولی این که پدرها بچه‌داری و مراقبت از فرزندانشون را بلد نیستند، دومی هم این که زن‌ها ترسو هستند و زود غش می‌کنند.

من پدرهایی را دیدم که بیش‌تر از همسرشون به سلامت جسمی و روحی فرزندشون اهمیت می‌دادند. گیرم که آمار پدرهای نابلد بالاتر از مادرهای این چنینیه. راهش بازنمایش و بازتولید این کمبوده؟ راهش طنز ساختن و عادی‌سازیه؟ ما طنز هشداردهنده هم داریم که نسبت به یک ضعف اجتماعی حساسیت ایجاد می‌کنه و می‌خواهد ارزش‌های سالم‌تری بسازه اما اینی که از در و دیوارهای ما می‌ریزه بازتولید کلیشه‌های مریضه. تو این مورد انگار القا می‌کنند که بخشی از مرد بودن این حواس‌پرتی و بی‌توجهی به فرزنده. آقایون، لطفا یکم به توهین‌هایی که بهتون میشه حساس باشید!

درباره‌ی کلیشه‌ی ترسو و غشی بودن زن‌ها هم که چیزی ندارم بگم. فقط این که بیاید کلا کمی بیش‌تر حساس باشیم. ناخودآگاهمون را ندیم دست هر بی‌سرو پایی که هر جور دلش خواست بهش شکل بده.

فرهنگ سرزنش قربانی 2

شماها یادتون نمیاد. اون وقت‌ها برنامه‌ی تلویزیونی می‌ساختند از اعترافات زنانِ شطرنجی‌شده‌ای که بهشون تجاوز شده بود. اعتراف می‌کردند که چی پوشیده بودند و چی کار کرده‌‌ بودند که بهشون تجاوز شده. متجاوز را هم با صورت تارشده نشان می‌دادند. ازش می‌پرسیدند لباسش ناجور بود؟ می‌گفت آره، تنننگ... کوتااااه... . می‌پرسیدند دیگه چی تحریکت کرد به این کار؟ می‌گفت آرایش غلیظی داشت... .

همون موقع‌ها، بابا هر شب روزنامه‌هایی که تو مغازه خونده بودو با خودش میاورد خونه که بخونیم. روز بعدش هم می‌پرسید کجاهاش را خوندید. گاهی هم برای راستی آزمایی از توش سوال درمیاورد :)) یک بار حین همون روزنامه‌خوندن‌های زورکی به یک مقاله‌ درباره‌ی همین اعتراف‌ها برخوردم که برام جالب بود، به فکر وادارم کرد و هنوز هم از خاطرم نرفته.

لب کلامش این بود که ما تمایل داریم اون چه که این برنامه‌های اعتراف‌گیری قصد دارند به ما القا کنند باور کنیم، چون این جوری بر ترس‌ از مورد تجاوز قرار گرفتن غلبه می‌کنیم. به ما می‌گن به این زن تجاوز شده چون ظاهر نامناسبی داشته، در زمان نامناسبی در مکان نامناسبی بوده و ... و ما نفس راحت می‌کشیم که پس برای ما این اتفاق نخواهد افتاد چون ما لباس نامناسب نمی‌پوشیم، رفتار و روابط نامناسب نداریم. ما تمایل داریم باور کنیم چون نیاز به احساس امنیت داریم. ما نمی‌خواهیم بشنویم که عوامل بیرونیِ خارج از کنترل ما وجود دارند که می‌تونند به ما  و عزیزان ما آسیب بزنند. اگر باور کنیم که خود قربانی مقصر بوده خیال می‌کنیم با مثل قربانی عمل نکردن می‌تونیم در امان باشیم. این برنامه‌های تلویزیونی با سواستفاده از این نیاز ما به فرهنگ سرزنش قربانی دامن زدند.

بعدتر متوجه شدم که این فقط درباره‌ی تجاوزهای جنسی درست نیست. ما تمایل داریم قربانیان فقر و طلاق و اعتیاد و سرکوب عقیدتی و ... را هم سرزنش کنیم تا هم خودمون ازین بلایا احساس امنیت کنیم و هم این که از درد عذاب وجدان و مسئولیت در قبال قربانی‌ها در امان باشیم. یک نمونه‌اش را با سیل‌های فروردین امسال دیدم. به یکی گفتم بیچاره مردم فلان شهر قبل این‌هم جز مناطق محروم بودند و حالا همینی هم که داشتند از دست دادند. گفت نه! کی گفته اونا فقیراند؟ دوست دارند این جوری زندگی کنند. میلیارد میلیارد هم داشته باشند دوست دارند تو فقر زندگی کنند. کلا آدم‌های تنبلی هستند. گفتم شاید شما اون‌هایی را میگید که مثلا تمایل ندارند با پولشون مبلمان بخرند برای خونشون و روی زمین می‌شینند و می‌خوابند. ما به این نمیگیم فقر، میگیم تفاوت فرهنگ و سلیقه. لازم نیست به خونه‌هاشون سرک بکشیم. همین که حکومت به خودش زحمت نداده هیچ امکانات تفریحی و فرهنگی و آموزشی تو این منطقه ایجاد کنه یعنی محرومیت.

خلاصه این که اگه می‌خواهیم از فقر و تجاوز و سرکوب  و ... در امان باشیم، راهش سرزنش قربانی نیست. راهش مبارزه با فقر و تجاوز و سرکوب و ... است.

فرهنگ سرزنش قربانی 1

از معنویت چه نمره ای می گیریم؟

درباره ربط و نسبت دین و معنویت خوردیم به اختلاف. پرسید تو معنویت را چطوری تعریف می‌کنی. یک چیزی سرهم کردم و گفتم. گفت من معنویت را در معنای خیلی وسیع‌تری تعریف می‌کنم. برای من آدم معنوی یعنی آدمی که اهل دو دو تا چهارتا کردن نیست. مثلا فلان شهر را شهر معنوی می‌دونند اما منی که میانشون زندگی کردم میگم مردم این شهر اهل معنویت نیستند. آدم معنوی برای بهره بردن از هنر هزینه می‌کنه. موسیقی خوب متاثرش میکنه. ارزش غیرمادی روابط انسانی را به سود مادی شخصی ترجیح میده و ... .

نمی‌دونم چقدر تونستم با این چند تا جمله چیزی که من از صحبت‌های اون روز فهمیدم را منتقل کنم. خیلی ذهن خودم را مشغول کرد. بماند که با این تعریف نمره خوبی از معنویت نمی‌گیرم. اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود که مرشد معنوی‌ترین آدمی بود که به زندگیم دیدم. اصلا به قولی مرزهای معنویت را جا به جا کرد این آدم! بعدش یکی از دوستانم که احساس می‌کنم حالا با این تعریف از معنویت بهتر می‌تونم درکش کنم. چون آدم‌هایی با این میزان از معنویت این قدر کم‌اند که گاهی با کارها و محبت‌شون دستگاه رفتارسنج درونیت را که براساس نُرم‌ها تنظیم شده مختل می‌کنند. فرشته اعظم هم تو همین مدت کوتاه نشون داده یکی از معنوی‌ترین آدم‌هایی که دیدم. بعد فکر کردم چه جالب! معنوی‌ترین آدم‌های زندگی من نه تنها مذهبی حساب نمیشن که خداناباور هم هستند.

از زندگی خوابگاهی چی یاد گرفتم؟

یکی از مشکلات زندگی خوابگاهی کمبود فضاست. احتمالا فقط یک کمد کوچیک داری با یک قفسه و میز تحریر. یک یخچال هم هست که بسته به این که با چند نفر شریکیش اندازه‌اش فرق داره. تو بیش‌تر خوابگاه‌ها آخر هر سال تحصیلی باید وسایلت را جمع کنی، بسته‌بندی کنی، انبار کنی یا با خودت ببری خونه. محدودیت زندگی خوابگاهی به من هوشمندانه‌تر خرید کردن و مصرف کردن را یاد داد. پشت هر خرید لباس و خوراکی یا آوردن ظروف به خوابگاه کلی فکر بود! مثلا این که چه کفش یا مانتویی بخرم یا بدوزم که با تغییر کوچیکی مثلا توی شال و روسریم برای موقعیت‌های مختلف از نظر خودم مناسب باشند. چه جنسی انتخاب کنم که شستنش واسم راحت‌تر باشه. همون لباس‌های بهاره را میشد با یک ساق دست یا ژاکت توی زمستان هم پوشید. می‌تونم قسم ب‌خورم تعداد ظروف من از ظروف تمام خوابگاهی‌های تمام سال‌ها کمتر بوده! هیچ‌وقت هم نیاز پیدا نکردم از همسایه‌ای دیگ و قابلمه قرض بگیرم. آخر سال که همه یکی توی سر خودشون میزدن یکی تو سر کاسه و بشقاب‌هاشون، من شکستنی‌ها را جا می‌دادم لای پتو و لباس‌هام و تمام!

برای من همیشه جالبه که چرا بچه‌ها با وجود این که مدام از کمبود جا شکایت دارند یا از شلوغی اعصابشان خرده یا برای بسته‌بندی و جابه جایی وسایلشان کلی سختی می‌کشند یک بار نمی‌شینند فکر کنند به چند تا ازین وسایل واقعا نیاز دارند؟ بدون کدام یکی از این‌ها هم میشه زندگی کرد؟ می‌دونی، احتمالا این‌ها همونایی هستند که خونه‌اشون پر از وسایل دکوریه که گردگیریشون کلی زمان میبره. کمد اتاق‌هاشون پره از تشک و لحاف‌هایی برای مهمان‌های فرضی، کاسه و بشقاب‌هایی که هر چند سال یک بار هم استفاده نمیشن، از یخچال‌هاشون هر روز چند تا خوراکی مازاد از مصرف خراب شده بیرون می‌ریزند و ... چرا؟ چون همه این‌جورن، لابد ما هم باید باشیم.

آزادی فقط آزادی رسانه‌های منتقد و آزادی در پوشش نیست. آزادی یعنی این که من خودم برای سبک زندگیم تصمیم بگیرم نه دیگران.

نمی‌دونم تو خونه‌ی خودم که قراره خاله و عمو و دوست مهمونی بیان و چشم بگردونند به خونه و زندگیم، باز هم پای این حرف‌ها می‌مونم؟

اولویت

گویا همون موقع که خبر خودسوزی «دختر آبی» داغ بود، مثل همه موارد مشابه دیگه صدا و سیما اجیر شد که با جلو انداختن مردم، برای کارها و تصمیمات یک جریان فکری مشروعیت جفت‌و جور کنه. گزارشگر با دوربین و میکروفون فرستادند بین به اصطلاح مردم تا از زنان بپرسند: ورود به ورزشگاه برای شما اولویته؟ همه هم جواب دادند نه! اما نپرسیدند پس اولویت از نظر شما چیه.

حالا برای شما چی؟ ورزشگاه رفتن زنان اولویته؟

اگه از من می‌پرسیدند می‌گفتم بله! قطعا لگدمال کردن جریان فکری که زنان را اون قدر عاقل و بالغ نمی‌دونه (لااقل به اندازه‌ی مردان همین مملکت) تا خودشون برای این که کجا برن و کجا نرن و چی بشنون و چی نشنون تصمیم بگیرند و معتقده زنان نیاز به قیم دارند که صلاحشون را تشخیص بده و به جاشون فکر کنه و تصمیم بگیره، از مهم‌ترین اولویت‌هاست. البته که ریدن به طرز فکری که میگه زنان باید اون جوری باشند که ما میگیم، فحش ندن و فحش نشنون و مرواریدی در صدف و این شعر و ورا از اوجب واجباته. آخر هم می پرسیدم حالا اگه ما ورزشگاه رفتن را از فهرست اولویت‌هامون خط بزنیم یعنی کسی مثلا به آمار بالای خودسوزی زنان تو بعضی استان‌ها رسیدگی می‌کنه؟ به فروش دختران برای ازدواج و سواستفاده‌ی جنسی چطور؟ حق طلاق و ... چی؟ نه قطعا نه. چون پشت این‌ مصیبت ها هم همون طرزفکریه که میگه من برات تصمیم می‌گیرم.

جالبه که محیط ورزشگاه برای پسربچه‌ها مناسبه اما برای زن‌ها نه.

والا ما یک بار رفتیم سینمای خوابگاه برای دیدن بازی ایران تو جام جهانی، غلظت فحش‌هایی که اون جا از بعضی دخترهای دانشجو شنیدیم هیچ جا دیگه نشنیدیم. ... بله! اینام مادر میشن. زنان معتاد و کارتن خواب هم مادر میشن. بچه‌هاشون هم اغلب معتاد و تن‌فروش و بزهکار میشن. فرصت کردید به این‌هام فکر کنید.

به این قماشِ «من برات تصمیم می‌گیرم» نمیشه گفت خب خیابان و دانشگاه و محل کار و حتی شبکه‌های مجازی هم امن نیست و مدام بهت توهین‌های جنسی میشه یا حرف‌های رکیک معذبت می‌کنه، چون اون‌جا هم  می‌گن تقصیر خودته  که به زور وارد محیط‌های مردانه شدی!

بدن

شنیدید که اینستاگرام تصمیم گرفته تبلیغات لاغری و زیبایی را محدود کنه و این طرفداران کارزار «نگاه مثبت به بدن» را خوشحال کرده؟

قبلا فقط مجذوب بدن و صورت مدل‌ها و بازیگرها تو مجله‌های مد و فیلم‌های هالیوودی می‌شدیم اما امروز کافیه حساب اینستاگرامت را باز کنی تا بهت القا بشه حتی بین بچه محل‌هات هم بی‌ریخت‌ترینی. حساب‌های کاربری مربوط به جراحی‌های زیبایی و رژیم‌های معجزه‌آسا که پر شدن کیسه‌شان بسته به اینه که ما حس خوبی به بدنمان نداشته باشیم، دارند حسابی از این ظرفیت ایجاد شده استفاده می‌کنند.  در کنار این همه مدل‌های نوظهور و تبلیغات زیبایی یک عده هم دارند با body-shaming مبارزه می‌کنند و تلاش می‌کنند نگاه مثبت به بدن را ترویج کنند. تا اون‌جایی که من دیدم بین صفحات فارسی‌زبان فقط چند تا حساب پربازدید که عمده‌ی موضوعاتشان فمنیستیه درباره‌ی body-shaming هم مطلب می‌گذارند. معمولا هم به خاطر پیش‌فرض‌های منفی که درباره فمنیست‌ها وجود داره خیلی‌ها متوجه اصل حرفشان نمی‌شن. مثلا یک پیش‌فرض جهانی اینه که فمنیست‌ها یک عده زن ترشیده‌ی زشت پشمالو هستند که چون هیچ مردی نگاهشون نمی‌کنه می‌خوان اهمیت دادن به ظاهر را ضدارزش جلوه بدن تا از این راه خودشون را از عقده‌ی حقارت نجات بدن  :))

همون اوایل آشنایی من و مرشد قرار شد مقاله‌ای درباره‌ی بدن بنویسم. یکی از پیش‌فرض‌های فرعی ما این بود که مثلا این زهدی که بین راهبان مسیحی می‌بینیم (منظورم بیشتر تو سده‌های میانه است) و داستان‌هایی که از تحقیر بدن و بی‌توجهی و  گاهی آسیب‌ رساندن اون‌ها به بدن‌هاشون می‌شنویم، ریشه در هستی‌شناسی یونان باستان (اون هم از افلاطون به بعد) دارند. بعدِ کمی تحقیق برگشتم پیش مرشد و گفتم یونانی‌ها که اتفاقا خیلی به بدن‌هاشون اهمیت می‌دادند. داشتن بدن ورزیده و عضلات بزرگ واسشون ارزش بوده، فعالیت‌ها و آموزش‌های جسمانی برای داشتن بدنی زیبا جزئی از برنامه‌های آموزشی فرزندان طبقات بالای اجتماع بوده. این که با پیش‌فرض «سرکوب بدن» در یونان باستان مغایرت داره. مرشد فقط گفت اتفاقا و دقیقا همون هم یعنی سرکوب بدن و دوزاریم افتاد.

هر توجه به بدنی اهمیت دادن به بدن نیست. این که برای سلامت روانی و جسمانیت ورزش یا حمام کنی یک چیزه، این که ورزش کنی تا به یک شکل خاص درش بیاری یا جوری نسبت به موهای بدنت وسواس پیدا کنی که انگار نباید کسی از وجودشان باخبر بشه، یک چیز دیگه. این که بدنت را سرمایه ات بدونی و به سالم بودن غذات اهمیت بدی یک چیزه، این که غذا خوردن بشه واست عامل عذاب وجدان یک چیز دیگه. این که باور کنی فلان فرم و اندازه یعنی زیبایی و بدون توجه به تفاوت‌های بدنیِ ناشی از ژنتیک و محیط و سبک فردی زندگی بخوای به زور به یک شکل درش بیاری یعنی داری سرکوبش می‌کنی. مثل مادر و پدری که نمی‌خوان بچه‌اشون را با ویژگی‌ها و استعدادهای خاص خودش بپذیرند و به زور می‌خوان اونو براساس معیارها و ارزش‌های القا شده‌ی اجتماع تبدیل کنند به یک آدم مورد تایید اکثریت و برای این منظور ویژگی‌های منحصر به فرد و از همه مهم‌تر شادابی و اعتماد به نفس بچه را هر روز بیش‌تر سرکوب می‌کنند.

فکر می کنی مثلا فلان زاهد مسیحی خیلی احمق بود که برای نزدیک‌تر شدن به خدا ماه‌ها حمام نمی‌رفت؟ نه بیش‌تر از من و تویی که با پیروی از استاندارهای تحمیلی بدنمان را به زحمت می‌ندازیم. اونا لااقل برای خدا این کارو می‌کردند!

رسوایی در دانشگاه

یک حساب اینستاگرامی که معمولا پست‌هایی با موضوعات فمنیستی می‌گذاره شروع کرده به رسوا کردن استادان متجاوز جنسی.  درباره‌ی درست و غلط و فایده داشتن یا نداشتن این حرکت و چرایی و چگونگی این تجاوزهای جنسی حرف زیاد دارم اما از همه‌ی این‌ها بگذریم. چیزی که من را خیلی متعجب و ناراحت و نگران کرد تعداد زیاد کامنت‌هایی بود که نویسنده‌هایشان مردان دانشجوی جوانی بودند که کلا این اتفاقات در دانشگاه را انکار می‌کردند یا معتقد بودند که اگر وجود داشته دانشجو خبر داده و استاد افتاده دست حراست دانشگاه و رسوا و اخراج شده. به نظر شما این میزان انکار در تعداد و شدت، اون هم درباره‌ی فسادی متاسفانه این قدر معمول که خبرش حتی دیگه نمی‌تونه باعث تعجب دانشجوهای زن مقاطع لیسانس به بالا بشه چه دلایلی می‌تونه داشته باشه؟

یک دلیلش می‌تونه واقعا بی‌اطلاعی این دانشجوهای مرد از عمق و همه‌گیر بودن این نوع تجاوز به زنان دانشجو در دانشگاه باشه. من با این دسته کار ندارم اما شما اگر نظری دارید درباره‌ی دلیل این بی‌خبری بگید. من با دسته‌ای کار دارم که فکر می‌کنند تایید این تجاوزها حکم تف سر بالا را برایشان داره. خیال می‌کنند چون متجاوز مرده در واقع با پذیرفتن این که این تجاوزها از سوی استادان مرد اتفاق می‌افته خودشان را در مظان اتهام قرار می‌دهند یا باعث بدنامی جنسشان می‌شوند و دیر یا زود یک جایی باید بابت کاری که خودشان نکردند تقاص پس بدهند.

ببینید آقایون خواننده‌ی این پست، تا اندازه‌ای درست فکر می‌کنید. طبیعیه که هر چقدر زنی در طول زندگیش بیش‌تر از این تجربیات داشته باشه بیش‌تر به مردان بدبین میشه و باهاشون با احتیاط بیش‌تری برخورد می‌کنه. آیا انتظاری غیر از این دارید؟ با این حال، شاید جز تعدادی که تجربه‌ی بسیار تلخ و عمیق تجاوز داشتند بقیه همه‌ی مردان را به چشم متجاوز نگاه نمی‌کنند (البته باز هم این شمایین که می‌تونین در اصلاح این نگاه موثر باشید). اگه شما هم از خودتان مطمئن هستید خاک روی حقیقت نریزید. انکار ظلم دقیقا همون کاریه که شما را در طرف ظالم قرار میده. با انکار تجاوز هم‌‌دست متجاوز میشید.

من معتقدم ما باید فارغ از این که‌ صدای چه کسی با چه جنسیت و نژاد و دین وملیتی به دادخواهی بلند شده باهاش هم صدا بشیم. اما اگر هنوز به این میزان از آزادگی نرسیدیم باید این دادخواهی را برای خودمان شخصی‌سازی کنیم. مثلا شاید شما روزی روزگاری دختردار بشین. این همون جامعه‌  و دانشگاهیه که می‌خواهید دخترتان در اون زندگی، کار و تحصیل کنه؟

در ستایش تنهایی 1

یک زمانی بیننده‌ی ثابت کانال یوتیوب عمو رالف بودم. زمانی که نیاز داشتم کسی بهم بقبولاند که زندگی‌ام دست خودم است و عمو رالف این کار را خیلی خوب بلد بود. حرف‌هایش برایم ترکیبی از واقعیت و فانتزی بود. گاهی واقعیتش بیش‌تر از فانتزی‌اش و گاهی هم فانتزی‌اش می‌چربید. درباره‌ی خیلی چیزها صحبت می‌کرد و راهکار می‌داد. یک بار ویدئویی ازش دیدم درباره‌ی تنهایی. منظورش هم از تنهایی نداشتن دوست‌دختر و دوست‌پسر بود. لب کلامش این بود که تنهایی یک فرصت است. فرصتی که نباید هدرش داد. فرصتی برای توجه به خود، خودسازی و خود دوستی. آن موقع که این ویدئو را دیدم دورم شلوغ بود و برای همدردی با آدم‌های تنها حرف‌های عمو رالف را جدی نگرفتم. اما حالا بعدِ تجربه‌ی بیش از دو سال تنهایی اعتراف می‌کنم که از صفر تا صد حرف‌های عمو رالف درست بود. حرف‌هایش نه تنها درباره‌ی نبود رابطه‌ی عاشقانه که درباره‌ی جای خالی هر نوع دوستی صادق است. دو سال نیم پیش با تغییر شهر زندگی‌ام از دوستانم دور شدم و در این مدت در کمال ناباوری هیچ کسی را پیدا نکردم که با میل و رغبت معرفی‌اش کنم: دوستم. ناامیدکننده‌ترین دوره‌ی زندگی‌ام از این لحاظ... اما... بهترین دوره‌ی زندگی‌ام از نظر خودسازی و خوددوستی. وقتی تنها هستی، اگر برای مدتی به داشتن خودت قناعت کنی و به جای دویدن و گشتن دنبال دیگری، آرام بگیری اون وقت صدای خودت را می‌شنوی، خودت را می‌بینی، خودت می‌شوی موضوع فکر خودت، با خودت به گفتگو میشینی. کم کم می‌فهمی چقدر با خودت حرف داری، کم کم به خودت علاقمند میشوی. می‌بینی چقدر با خودت خوش می‌گذرد. به این جا می‌رسی که حاضر نیستی هر آدمی را به زندگی‌ات راه بدهی، در وقت گذاشتن برای آدم‌ها سختگیرتر می‌شوی. چون آدم برای هر کسی که خلوت عاشقانه با خودش را رها نمی‌کند.

ادامه دارد

یک پست قدیمی درباره ی عمو رالف

راستی! خدمت خواننده های پیگیر عزیز، این پست یادتان هست؟ خواستم بگم من تو اوجم :)